Inhoudsopgave
Advertenties
NL
Bijlage 5
SpO2 van de moeder Aanvullende klinische
informatie Nellcor
Nellcor Bedrijfstheorie
Overzicht
Dit hoofdstuk legt de theorie uit achter de werking van het Nellcor™ draagbaar SpO2
Patiëntbewakingssysteem.
Theoretische principes
Het bewakingssysteem maakt gebruik van pulsoximetrie om de functionele
zuurstofverzadiging in het bloed te meten. Pulsoximetrie werkt door een Nellcor™-
sensor toe te passen op pulserend arteriolair vaatbed, zoals een vinger of teen. De
sensor bevat een dubbele lichtbron en een fotodetector.
Botten, weefsels, pigmentvlekken en veneuze vaten absorberen normaal gesproken
een constante hoeveelheid licht in de loop van de tijd. Het arteriolaire bed pulseert
normaal gesproken en absorbeert variabele hoeveelheden licht tijdens de pulsaties.
De verhouding van geabsorbeerd licht wordt vertaald in een meting van functionele
zuurstofverzadiging (SpO2). Omgevingsomstandigheden, sensortoepassing en
patiëntcondities kunnen het vermogen van het bewakingssysteem om nauwkeurig
SpO2 te meten, beïnvloeden.
Pulsoximetrie is gebaseerd op twee principes: oxyhemoglobine en
deoxyhemoglobine verschillen in hun absorptie van rood en infrarood licht (gemeten
met spectrofotometrie), en het volume van arterieel bloed in weefsel (en dus
lichtabsorptie door dat bloed) verandert tijdens de puls (geregistreerd met behulp van
plethysmografie).
Een bewakingssysteem bepaalt SpO2 door rood en infrarood licht door een arteriolair
bed te brengen en de veranderingen in lichtabsorptie te meten tijdens de pulserende
cyclus. Rode en infrarode laagspannings-licht-emitterende dioden (LED) in de sensor
dienen als lichtbronnen; een fotodiode dient als fotodetector.
Omdat oxyhemoglobine en deoxyhemoglobine verschillen in lichtabsorptie, is de
hoeveelheid rood en infrarood licht die door bloed wordt geabsorbeerd, gerelateerd
aan de zuurstofverzadiging van hemoglobine.
Het bewakingssysteem maakt gebruik van de pulserende aard van de arteriële
stroming om de zuurstofverzadiging van arteriële hemoglobine te identificeren. Tijdens
de systole komt er een nieuwe puls arterieel bloed het vaatbed binnen en nemen het
bloedvolume en de lichtabsorptie toe. Tijdens diastole bereiken het bloedvolume en de
lichtabsorptie hun laagste punt. Het bewakingssysteem baseert zijn SpO2-metingen op
het verschil tussen maximale en minimale absorptie (metingen op systole en diastole).
Door dit te doen, richt het zich op lichtabsorptie door pulserend arterieel bloed,
waardoor de effecten van niet-pulserende absorptiemiddelen zoals weefsel, botten en
veneus bloed worden geëlimineerd.
125
Gebruiksaanwijzing
Advertenties
Inhoudsopgave
